ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ...

Ο Λάκης είναι φίλος. Με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση μου έστειλε το γράμμα ενός παιδιού. Το δημοσιεύω και για τα δικά μας παιδιά. Η εξαιρετική φωτογραφία είναι πίνακας του φίλου Κώστα Καλδάρα που λαμπρύνει με το πνεύμα του τον τόπο μας.

" Με λένε Λίνα. Ζω στην Ελλάδα, μακριά από τη γενέτειρα πατρίδα μου. Στην πατρίδα μου ήταν όλα όμορφα. Είχα φίλους που παίζαμε μαζί στους δρόμους, οι γονείς μου ήταν συχνά κουρασμένοι αλλά πάντα χαρούμενοι και το σπίτι μας γεμάτο από τις φωνές και τα γέλια γνωστών και φίλων. Τα πρωινά πήγαινα στο σχολείο με τον αδελφό μου και όταν επέστρεφα η μητέρα μας περίμενε με ένα χαμόγελο. Πλενόμασταν, τρώγαμε, διαβάζαμε και παίζαμε. Πολλές φορές βοηθούσαμε τη μητέρα επειδή είχε να κάνει πολλές και κουραστικές δουλειές και δεν τα κατάφερνε μόνη της. Ο πατέρας επέστρεφε αργά το βράδυ αφού είχαμε ήδη κοιμηθεί και μας φιλούσε στο μέτωπο. Κάποιες μέρες που δε δούλευε μας έπαιρνε μαζί του στο δάσος και μας μάθαινε πως να κόβουμε ξύλα ή να ιππεύουμε τα άλογα. Η μητέρα του έλεγε ότι ήμασταν πολύ μικροί για να ιππεύσουμε και να μας αφήσει στο σπίτι να τη βοηθήσουμε, αλλά αυτός επέμενε. Και εγώ ήθελα να πάω μαζί του γιατί αγαπούσα τα άλογα.

   Μια μέρα η ζωή σταμάτησε να κυλάει όμορφα. Εμείς σταματήσαμε να πηγαίνουμε σχολείο και η μητέρα χαμογελούσε όλο και πιο σπάνια. Η πατρίδα μου έγινε τρομακτική. Εικόνες φρίκης παντού που δε θέλω ούτε να θυμάμαι ούτε να περιγράψω. Ο πατέρας ορκίστηκε ότι δε θα περιμένει να συμβεί και σε μας αυτό που συνέβη στα παιδιά του αδελφού του. Δεν έμαθα ποτέ τι τους συνέβη. Μια νύχτα μας έντυσαν καλά, πήραν λίγα πράγματα από το σπίτι, το κλείδωσαν καλά για να μη μπει κανένας όσο θα λείπουμε, και μας ανέβασαν στο κάρο. Έπρεπε να κάνουμε ησυχία. Εγώ έκλαιγα απαρηγόρητα επειδή είχα ξεχάσει την κούκλα μου, αλλά η μητέρα με καθησύχασε πως σε λίγους μήνες θα επιστρέψουμε και θα την ξαναβρούμε. Σταμάτησα να κλαίω, αλλά πίστευα ακόμα πως εκείνη ήταν η χειρότερη νύχτα της ζωής μου. Δεν ήξερα ακόμα, δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα ερχόταν πολύ χειρότερες μέρες και νύχτες....

    Στη μέση της νύχτας αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε το κάρο και τα άλογα "για να μη μας ακούσουν" είπε ο πατέρας. Περπατούσαμε για μέρες, καμιά φορά οι γονείς μας κουβαλούσαν στην πλάτη τους. Πεινούσα και διψούσα, και τώρα καταλαβαίνω πως και οι γονείς μου ένιωθαν το ίδιο. Η μητέρα λιποθύμησε μια νύχτα και ο πατέρας άρχισε να κλαίει. Τότε φοβήθηκα στ'αλήθεια. Δεν ήξερα ότι οι μεγάλοι κλαίνε κι αυτοί. Κρυφτήκαμε λοιπόν σε μια σπηλιά και ο πατέρας έφυγε. Ήρθε την άλλη μέρα όλο χαρά, γεμάτος ελπίδα και πάλι. Άκουσα τους γονείς μου να καυγαδίζουν. Κάτι για μια βάρκα και χρήματα. Η μητέρα τελικά συμβιβάστηκε, έδειχνε φοβισμένη αλλά μας εξήγησε πως ο πατέρας έχει δίκιο, δεν υπήρχε άλλη λύση. Το ίδιο βράδυ στην προκυμαία του διπλανού χωριού υπήρχαν βάρκες, πολλές βάρκες στη σειρά. Εκατοντάδες ανθρώπινες σκιές, σκυμμένες, σκυθρωπές, σαν τις δικές μας, περίμεναν ανυπόμονα στην ουρά να επιβιβαστούν. Όταν φτάσαμε κοντά ακούστηκαν φωνές ότι πρέπει να βιαστούμε, επικράτησε πανικός, όλοι σπρώχνονταν προκειμένου να προλάβουν να επιβιβαστούν και μέσα στον πανικό χάσαμε τον πατέρα. Δεν τον έχω ξαναδεί από τότε, παρόλο που πιστεύαμε ότι όλες οι βάρκες είχαν τον ίδιο προορισμό.

    Το ταξίδι μας κράτησε τρεις φριχτές μέρες. Κάναμε όλοι υπομονή, γιατί μας είχαν πει ότι κοντεύουμε, και πως όταν φτάσουμε όλα θα είναι καλύτερα. Θα μπορούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια...

   Τελικά φτάσαμε σε ένα λιμάνι, και πριν καν αποβιβαστούμε ήρθαν κάποιοι τεράστιοι και τρομακτικοί άντρες με στολές. Στην αρχή νόμισα πως ήρθαν να μας φροντίσουν, να δουν αν είμαστε καλά έπειτα από την ταλαιπωρία του ταξιδιού . Σύντομα κατάλαβα πως ήμασταν "κρατούμενοι". "Υπάρχει κρατική μέριμνα για εσάς" 'άκουγα συνεχώς. Μας στοίβαξαν σε κάτι υγρά δωμάτια, κάποιους μας έβαλαν σε αντίσκηνα στο δρόμο, με λιγοστή τροφή, χωρίς σαπούνι, χωρίς φάρμακα, χωρίς δυνατότητα για δουλειά. Κάποιες γυναίκες το έσκαγαν τη νύχτα και το πρωί επέστρεφαν με φαγητό και έκφραση αηδίας στο πρόσωπο τους. Ρώτησα τη μητέρα αν θα πάει και αυτή να φέρει φαγητό μια νύχτα και είπε "δεν ξέρω, ελπίζω πως όχι".

   'Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε. Τώρα πια ζούμε σε ένα σπίτι με κεντρική  θέρμανση και τρεχούμενο νερό μαζί με μια άλλη οικογένεια. Η μητέρα δουλεύει πολλές ώρες αλλά χαμογελάει ξανά, όλο και πιο συχνά. Εμείς πηγαίνουμε και πάλι σχολείο. Μόνο που είναι πολλά που ακόμα δεν καταλαβαίνω. Στο δρόμο μας βρίζουν άνθρωποι που δε γνωρίζουμε και δεν έχουμε πειράξει ποτέ. Μερικά παιδιά στο σχολείο δε μας παίζουν και δεν ξέρω γιατί.  Κάποια άλλα δε μου μιλάνε  επειδή τα ρούχα μου είναι παλιά. Στενοχωριέμαι όταν σκέφτομαι όλα τα όμορφα ρούχα μου που άφησα πίσω στο σπίτι μας και η μητέρα δεν ξέρει να μου πει ούτε πότε θα επιστρέψουμε ούτε πότε θα μας βρει ο πατέρας. Έχω ακούσει να μας κατηγορούν για πολλά πράγματα που δεν καταλαβαίνω, λένε ότι φταίμε για την ανεργία και ότι είμαστε κλέφτες. Δεν έχουμε κλέψει ποτέ τίποτα και το μόνο που θέλω είναι να πηγαίνω στο σχολείο χωρίς να φοβάμαι μέχρι η πατρίδα μου να ξαναγίνει όμορφη όπως ήταν και να γυρίσουμε στο σπίτι μας. Ευτυχώς δεν έχουμε χάσει το κλειδί!!!

   Με λένε Λίνα, και είμαι μια προσφυγοπούλα στις αρχές του 20ού ή 21ου αιώνα -άλλωστε το μίσος είναι διαχρονική αξία.

 Πατρίδα μου: Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Συρία, Σουδάν, Ακτή Ελεφαντοστού, Τραπεζούντα, Κρας, Νιγηρία, Καζακστάν, Προύσα, Πακιστάν, Αϊβαλί.... Άλλωστε το μίσος δε γνωρίζει σύνορα..."

ΠΡΟΣ ΣΚΑΤΟΨΥΧΟΥΣ...

   Προς σκατόψυχους που ενοχλούνται από τους πρόσφυγες.

   Αρχικά ήταν εκείνη η ηλίθια προτροπή "να τους πάρετε σπίτι σας". Την καλύτερη απάντηση σας την δίνει καθημερινά το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης που μέσα σ' αυτή την δυσμενέστατη οικονομική συγκυρία παλεύει να αποδείξει πως η φιλοξενία είναι μια αρετή την οποία έτσι και τη δοκιμάσεις δεν ξεκόβεις εύκολα.

   Μετά είναι όλος αυτός ο χριστιανοφασιστικός συρφετός που έμπλεος αγάπης αλαλάζει για τον χαμό της πατρίδας. Οκτώ χρόνια τώρα που δεν έχει απομείνει τίποτα όρθιο σ' αυτή τη χώρα οι ίδιοι από άμβωνος κάνανε συστάσεις για υπομονή. Κι επειδή η ξεδιαντροπιά τους δεν έχει όρια βγάλανε σκάρτο ακόμα και τον θεό τους με το αμίμητο "το αγαπάτε αλλήλους έχει και όρια". Στην ίδια κατηγορία και κάτι απόστρατοι που  ξεκοκάλιζαν αμάσητα τα κονδύλια για εξοπλισμούς και τώρα φοβήθηκαν μην τα ξυπόλυτα πεντάχρονα μας μυήσουν στο κοράνι. Βέβαια όταν διαδηλώναμε για τις κάθε είδους ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις ήμασταν οι γραφικοί ενώ αυτοί καμάρωναν για το αξιόμαχο του στρατεύματος και την διεθνή θέση της χώρας.

   Τώρα τελευταία φοριέται πολύ και το "για τους Έλληνες που πεινάνε δεν κάνετε τίποτα". Φυσικά μικρέ μου παρτάκια, εσύ είσαι που οργάνωσες σε όλη την Ελλάδα τα κάθε λογής κοινωνικά ιατρεία και πρόσφερες με πλήρη ανιδιοτέλεια ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη σε χιλιάδες απόρους. Εσύ έτρεξες αφιλοκερδώς πάντα να υπερασπίσεις στα δικαστήρια όλους τους κατατρεγμένους που η λαίλαπα των μνημονίων έστελνε στα κάγκελα της φυλακής. Και φυσικά εσύ πρωτοπόρος στις επανασυνδέσεις ρεύματος, στις κουζίνες αλληλεγγύης, στα κοινωνικά φροντιστήρια, εσύ πίσω από όλα.

   Τώρα λοιπόν και με όλη την ευγένεια που με διακρίνει θέλω να σου ζητήσω μια χάρη. Να στρώσεις τον παραγεμισμένο κώλο σου στον πουπουλένιο καναπέ σου, να γεμίσεις ένα μπολ κουτόχορτο και αγναντεύοντας την θαλπωρή του τηλεοπτικού σου μικρόκοσμου να σκάσεις. Έτσι απλά βούλωσε το και άσε την ανθρωπιά να δώσει αυτή την τεράστια μάχη. Την ανθρωπιά ηλίθιε που σύντομα θα αναζητά και ο ξεβολεμένος σου κώλος σε κάποια εθνική οδό.

Υ.Σ. Όποιος θεωρεί τα παραπάνω λόγια σκληρά τον παρακαλώ αύριο που είναι Σάββατο να πάρει το αυτοκίνητο και τα παιδιά του και να πάει μια βόλτα από την Εγνατία. Είμαι πολύ μικρός για να περιγράψω την εικόνα.   

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

  

 Τα τελευταία κωμικοτραγικά γεγονότα στο Δημοτικό Συμβούλιο έρχονται να επιβεβαιώσουν την άθλια πραγματικότητα που όποιος στοιχειωδώς ζει και κινείται στην πόλη της Νάουσας αντιλαμβάνεται αμέσως. Μια δημοτική αρχή που ευαγγελιζόταν πριν την εκλογή της το νέο, εδώ και ενάμιση χρόνο λειτουργεί με όλα τα χαρακτηριστικά του παλιού.

   Θα ξεκινήσω με τα ζητήματα δημοκρατίας. Το "νέο" θα περίμενε κανείς πως θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για συμμετοχή ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού πολιτών στην λήψη αποφάσεων. Η μικρή κοινωνία μας προσφέρει πολλές δυνατότητες ώστε για κάθε σημαντικό ζήτημα οι πολίτες να παίρνουν θέση και να επωμίζονται ευθύνη. Αντ' αυτού κυριαρχεί το καθεστώς της ενός ανδρός αρχής που τόσο και δικαίως είχε λοιδορηθεί στο πρόσωπο του προηγούμενου δημάρχου. Το αποκορύφωμα η απόφαση για την μεταφορά του δημαρχείου που κοινοποιήθηκε στον λαό της πόλης μέσω του προσωπικού λογαριασμού του δημάρχου στο facebook (!).

   Κι αν για κάποιους τα ζητήματα δημοκρατίας είναι ήσσονος σημασίας, τα ζητήματα διαφάνειας που προκύπτουν από την λειτουργία της δημοτικής αρχής είναι μεγάλα. Θα σταθώ στο κορυφαίο παράδειγμα που για 'μενα θα έπρεπε ήδη - και εφόσον δεν έχουν δοθεί δημόσιες εξηγήσεις - να αποτελεί αντικείμενο έρευνας. Και αναφέρομαι στην παραχώρηση του κτιρίου στα "Έρια" για να λειτουργήσει κινηματογράφος. Μια ιδιωτική εταιρεία χρησιμοποιεί ένα δημόσιο κτίριο για να στεγάζει τις υπηρεσίες της. Έναντι ποιου τιμήματος; Το μόνο που έχουμε ακούσει είναι ο,τι ο Δήμος χρωστούσε χρήματα στη εταιρεία. Με ποιες αποφάσεις και με ποια παραστατικά; Ακόμα κι έτσι όμως με ποιόν διαγωνισμό παραχωρήθηκε ο χώρος; Εξετάστηκαν άλλες προτάσεις; Έχει υπογραφεί συμφωνητικό, πότε και για πόσα χρήματα; Τα ερωτήματα αυτά θα πρέπει να απαντηθούν δημόσια και με την παράθεση όλων των σχετικών εγγράφων. Αλλιώς θα συνεχίσει να αιωρείται στον αέρα της πόλης το ζήτημα της νομιμοποίησης της χρήσης του χώρου στα "Έρια".

   Εκεί όμως που κατά την άποψή μου υπάρχει παταγώδης αποτυχία της δημοτικής αρχής είναι ο οικονομικός τομέας. Ας δεχτώ πως η οικονομική συγκυρία είναι εναντίον της. Ας δεχτώ πως έχει απέναντι μια τραγική κεντρική κυβερνητική πολιτική που από την στιγμή που υποτάχθηκε στον μνημονιακό ζυγό βυθίζει ολοένα και περισσότερο τις δυνατότητες ανέλκυσης της οικονομίας. Παρ' όλα αυτά μια "νέα" δημοτική αρχή θα έπρεπε, προεκλογικά ακόμα, να έχει έτοιμες κάποιες δράσεις που θα βοηθούσαν, κυρίως στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας για να ανακουφιστεί κάπως η μαστιζόμενη από την ανεργία περιοχή μας. Το μόνο που έχουμε δει μέχρι τώρα είναι το εγκληματικό κλείσιμο του ξενοδοχείου και εκατοντάδες ανέξοδες εξαγγελίες.

   Κι επειδή είναι πολύ συχνή η επίκληση της απουσίας προτάσεων θα προτείνω κάποια πράγματα άμεσα. Ποιος είναι ο άξονας που θα πρέπει να στρέψει την προσοχή του ο Δήμος Νάουσας; Στο ερώτημα αυτό η απάντηση του δημάρχου καθώς και του επιτελείου του είναι ο τουρισμός. Παραβλέποντας το γεγονός πως αυτό που μπορεί ατομικά να φαίνεται χρήσιμο δεν είναι απαραίτητα χρήσιμο και για το σύνολο, η οπτική αυτή πάσχει από έναν έντονο προβληματισμό. Ως προορισμός η Νάουσα απευθύνεται κυρίως σε Έλληνες και είναι δεδομένο πως η οικονομική κατάσταση της χώρας έχει μειώσει δραστικά την δυνατότητα αναψυχής για τους περισσότερους από τους συμπατριώτες μας. Ας μην αναφερθώ και στο γεγονός πως οι θέσεις εργασίας στον τομέα του τουρισμού χαρακτηρίζονται από μεγάλη ελαστικότητα και εποχικότητα. Το συμπέρασμα που συνάγω είναι ότι ο τουρισμός είναι μια επικουρική μορφή ανάπτυξης.

   Ακόμα κι έτσι η δημοτική αρχή ακολουθώντας τον λάθος δρόμο προχώρησε στην διάλυση των δύο στολιδιών της πόλης. Έχω από καιρό καταθέσει δημόσια την πρόταση για δημιουργία εταιρείας λαϊκής βάσης που θα λειτουργήσει επιτέλους τις δύο επιχειρήσεις με τον έλεγχο να παραμένει στο κοινό της Νάουσας, αλλά προφανώς οι προτεραιότητες των αρμόδιων είναι η απαξίωση του δημοτικού πλούτου που ανοίγει ευκολότερα τον δρόμο στον "κατάλληλο" επενδυτή.

   Αν η πόλη μας διαθέτει δυνατότητες και τεχνογνωσία σε κάποιους τομείς αυτοί είναι ο αγροτικός και ο βιομηχανικός. Για την βιομηχανία δεσμεύομαι να επιστρέψω σε άλλη στιγμή. Θα ήθελα σήμερα όμως να καταθέσω μια πρόταση που αφορά την γεωργία. 

   Στην περιοχή που διαχειρίζεται ο Δήμος Νάουσας υπάρχουν χιλιάδες ανεκμετάλλευτα στρέμματα γης. Θα έπρεπε κατά την γνώμη μου ο Δήμος να έχει κινήσει ήδη την διαδικασία για την καταγραφή αυτών των γαιών και στη συνέχεια αφού τα προσθέσει στα δημοτικά στρέμματα να ενεργήσει προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός συνεταιρισμού νέων αγροτών στους οποίους αυτά τα στρέμματα θα παραχωρούνταν έναντι ελάχιστου ή και καθόλου τιμήματος. Πλαισιωμένος από γεωπόνους ένας τέτοιος συνεταιρισμός θα μπορούσε να στρέψει την παραγωγή του σε καλλιέργειες αυξημένης ζήτησης και να δημιουργήσει έτσι μια νέα γενιά αγροτών που βασισμένη στο συνεταιριστικό πνεύμα θα αναδείξει νέες αναπτυξιακές προοπτικές. 

Υ.Σ. Σε ένα από τα πολλά βιομηχανικά κουφάρια της πόλης θα μπορούσε άνετα να στεγαστεί το πρώτο αποτεφρωτήριο της χώρας δημιουργώντας και κάποιες θέσεις εργασίας. Αλλά μετά η πόρτα της Δοβρά θα μείνει κλειστεί. Δε σηκώνουμε καμιά εκκλησία να διευκολυνθεί η δίοδος στον παράδεισο.